पवन कल्याणचा OG: फॅन्ससाठी मेजवानी, इतरांसाठी उपवास
पवन कल्याणच्या कट्टर चाहत्यांसाठी ‘They Call Him OG’ म्हणजे एक सिनेमॅटिक उत्सव, एक प्रकारचा श्रद्धांजलीपर अनुभव. थिएटरमध्ये फटाक्यांसारखी प्रतिक्रिया, प्रत्येक एलिवेशन सीनला टाळ्यांचा गजर, आणि पवनच्या स्टाईलला सलाम करणारे डायलॉग्स हे सर्व फॅन बेससाठी एक पर्वणी आहे. मात्र, सामान्य प्रेक्षकाच्या दृष्टिकोनातून पाहिलं तर हा चित्रपट म्हणजे एक विस्कळीत, भावनाशून्य आणि कथाविहीन प्रवास आहे.
दिग्दर्शक सुजीतने हा चित्रपट पवन कल्याणसाठी लिहिलेलं प्रेमपत्र वाटावं असा बनवला आहे. ज्यात त्याच्या स्टारडमला पूजेसारखी वागणूक दिली आहे. पण या प्रेमात कथा हरवली आहे, भावना गहाळ आहेत, आणि सुसंगतता तर पूर्णपणे विसरली गेली आहे. चित्रपटात अनेक स्टायलिश फ्रेम्स, स्लो मोशन शॉट्स, आणि नॉस्टॅल्जिक संदर्भ आहेत, पण हे सर्व केवळ फॅन सर्व्हिससाठी वापरले गेले आहेत.
‘OG’ पाहताना असं वाटतं की हा चित्रपट एखाद्या व्यक्तीच्या प्रतिमेभोवती फिरतो, पण त्या प्रतिमेला आधार देणारी कथा, संघर्ष, किंवा भावनिक गुंतवणूक कुठेच दिसत नाही. हे सिनेमॅटिक प्रेमपत्र जरी दृष्यदृष्ट्या आकर्षक असलं, तरी त्यात आत्मा नाही.
कथा: समुराई ते मुंबई – पण भावनांचा अभाव
ओजस गंभीर (पवन कल्याण) हा एक समुराई – शांत, संयमी, पण आतून धगधगणारा. टोकियोतील गुप्त प्रशिक्षणातून तो केवळ युद्धकला शिकून आलेला नाही, तर एक वेगळी तत्त्वज्ञान घेऊन परततो. मुंबईत सत्या दादा (प्रकाश राज) याच्या स्वप्नातील पोर्ट प्रकल्पात तो सहभागी होतो, जिथे गुन्हेगारी, राजकारण आणि सत्तेचा खेळ चालू असतो. ओजस या सगळ्यापासून दूर राहून निवृत्त एक साधा, शांत, कुटुंबवत्सल पुरुष म्हणून जीवन जगत असतो.
पण चित्रपटातला खरा ट्विस्ट तेव्हा येतो, जेव्हा ओमी भाऊ (इमरान हाश्मी) – एक क्रूर, सत्तालोलुप आणि भावनाशून्य गुंड – ओजसच्या कुटुंबावर हल्ला करतो. ओजसच्या शांततेला सुरुंग लागतो, आणि तो पुन्हा तलवार उचलतो. ही तलवार केवळ शस्त्र नाही, तर त्याच्या आतल्या रागाची, न्यायाची आणि आत्मसन्मानाची प्रतिक आहे. कथानक ऐकूनच तुम्हाला ‘पुन्हा एक बदला’ वाटेल आणि चित्रपट पाहिल्यावरही तसंच वाटतं. कारण ही कथा नव्या काहीतरी देण्याचा प्रयत्न करत नाही, तर जुन्या फॉर्म्युलाचं पुन्हा एक स्टायलिश पुनरावृत्ती करते. समुराई ते मुंबई, शांतता ते रक्तपात हे प्रवास दृश्यदृष्ट्या आकर्षक असले तरी भावनिकदृष्ट्या फारसं गुंतवून ठेवत नाही.
अभिनय आणि पात्रांची उणीव – OG चित्रपटातील भावनाशून्य फ्रेम्सचा खेळ
‘They Call Him OG’ मध्ये अभिनयाच्या पातळीवर एक मोठी पोकळी जाणवते. पवन कल्याणचा कॅमेरा-प्रीजन्स जबरदस्त आहे, पण त्याच्या पात्राला दिलेली स्क्रिप्ट इतकी सपाट आहे की त्याच्या अभिनयाला भावनिक खोली मिळतच नाही. तो समुराई आहे, तो वडील आहे, तो योद्धा आहे पण या तिन्ही बाजूंना जोडणारी भावना कुठेच दिसत नाही.
इमरान हाश्मीचा ‘ओमी भाऊ’ हा खलनायक फक्त एक स्टायलिश मुखवटा वाटतो. त्याच्या डोळ्यांत क्रूरता आहे, पण त्याच्या संवादांमध्ये ती क्रूरता नाही. तो एखाद्या पोस्टरवर छापण्यासाठी तयार केलेला खलनायक वाटत असून फक्त एक “टोकन व्हिलन” वाटतो. त्याच्या आणि पवनच्या संघर्षाला कोणताही वैयक्तिक किंवा भावनिक ताण नसल्याने क्लायमॅक्स फक्त एक्शनचा कोलाज वाटतो.
प्रियंका मोहन आणि पवन यांच्यातील प्रेमकथा ‘Suvvi Suvvi’ गाण्यातच अडकते. त्यांच्या नात्यात गोडवा आहे, पण स्क्रीनवर ती केवळ गाण्यापुरतीच जिवंत वाटते. त्यांच्या संवादांमध्ये प्रेमाची उत्कटता नाही, आणि त्यांच्या नात्याला कोणताही संघर्ष नसल्याने प्रेक्षक भावनिक गुंतवणूक करू शकत नाही.
श्रीया रेड्डी मात्र ‘गीता’ या भूमिकेत ठसा उमटवते. तिचा अभिनय तीव्र आहे, तिचं स्क्रीन प्रेझन्स दमदार आहे, आणि testosterone भरलेल्या फ्रेम्समध्ये तिची उपस्थिती एक वेगळा बॅलन्स निर्माण करते. पण तिच्या पात्रालाही फारसा विस्तार दिला गेला नसून ती फक्त एक “strong woman” म्हणून दाखवली जाते, तिच्या संघर्षाला किंवा भावनांना फारसा वाव नाही.
फॅन्ससाठी मेजवानी, इतरांसाठी भ्रम
‘They Call Him OG’ हा चित्रपट पवन कल्याणच्या स्टारडमला सलाम करतो, त्याच्या चाहत्यांसाठी एक सिनेमॅटिक मेजवानी साजरी करतो. पण एक चांगला, सुसंगत आणि भावनिकदृष्ट्या गुंतवणूक करणारा चित्रपट म्हणून मात्र तो अपयशी ठरतो. दिग्दर्शक सुजीतने पवनच्या प्रतिमेला पूजेसारखी वागणूक दिली आहे, पण त्या पूजेमध्ये कथा, संघर्ष आणि माणूसपण हरवले आहे.
राम गोपाल वर्मा याने अशा प्रकारच्या अंडरवर्ल्ड, बदला आणि सत्तेच्या खेळावर आधारित कथा पूर्वीच अधिक प्रभावीपणे, अधिक खोलवर आणि अधिक वास्तवदर्शी पद्धतीने सादर केल्या आहेत. OG मध्ये त्या प्रकारच्या गडदतेचा, मनोविश्लेषणाचा किंवा सामाजिक संदर्भाचा अभाव आहे.
चित्रपट संपताना एक पोस्ट-क्रेडिट सीन दाखवला गेला असून जणू काही पुढच्या भागाची तयारी सुरू आहे. पण 2 तास 34 मिनिटांच्या प्रवासानंतर प्रेक्षकांच्या मनात एकच प्रश्न उरतो: “आता अजून काय उरलंय?” कारण कथानकाने काहीच ठोस देण्याचा प्रयत्न केला नाही, पात्रं भावनाशून्य होती, आणि संघर्ष फक्त बाह्य होता.
हा चित्रपट म्हणजे एक सिनेमॅटिक शोपीस – ज्यात फ्रेम्स आहेत, फायरवर्क्स आहेत, पण आत्मा नाही. पवन कल्याणच्या चाहत्यांसाठी हे एक उत्सव असेल, पण सामान्य प्रेक्षकासाठी हा अनुभव म्हणजे एक थकवणारा, विस्कळीत आणि भावनाशून्य प्रवास आहे.
